Nazwa „Lomi Lomi", brzmi dość egzotycznie, nieco zabawnie, a może nawet dziwnie. Niektórym sprawia trudność zapamiętanie i dokładna wymowa tych 2 prostych słów, które wydają się niemal dziecinne w swojej prostocie. A jednak za tą prostotą kryje się coś, co trudno uchwycić w jednym zdaniu, w jednej definicji, w jednym doświadczeniu. Choć pozornie może się wydawać, że Lomi Lomi jest po prostu masażem – to jednak jest czymś więcej niż może wydawać się na zewnątrz i czymś co wymyka się kategoriom, do których przyzwyczaiła nas zachodnia kultura wellness i gabinetów SPA
Dziwność, która odstrasza i przyciąga
Kiedy ludzie szukają informacji o Lomi Lomi, często trafiają na opisy przedstawiające Lomi Lomi jako: „Masaż miękką łapą zadowolonego kota", „masaż przedramionami w rytm hawajskiej muzyki”, czy „taneczne kroki masażysty podążające wokół stołu”. Te określenia wzbudzają z jednej strony ciekawość, a z drugiej mogą budzić niepokój. W rzeczywistości Lomi Lomi trudno jest opisać. Z perspektywny współczesnego człowieka Lomi Lomi może wydawać się dziwne w swoim podejściu do ciała, dziwne w swoim tempie, dziwne w swojej wielowymiarowości, która nie mieści się w ramach klasycznego masażu relaksacyjnego ani terapeutycznego.
Ta dziwność nie jest przypadkowa. Wynika z faktu, że Lomi Lomi pochodzi z zupełnie innego świata kulturowego, z miejsca, gdzie ciało nie jest oddzielone od ducha, gdzie dotyk nie jest jedynie techniką, a rytm nie jest tylko ozdobą. Hawajczycy postrzegają świat przez pryzmat połączeń, gdzie wszystko jest częścią większej całości – ocean łączy się z niebem, ziemia z przodkami, a człowiek ze swoją esencją, którą nazywają Maną.
Gdy technika staje się rytuałem
Większość współczesnych gabinetów masażu Lomi Lomi zostało dostosowane do oczekiwań klientów szukających relaksu po ciężkim dniu pracy. Lomi Lomi stało się kolejną pozycją w menu, która różni się od masażu klasycznego czy tajskiego głównie nazwą i muzyką w tle. I choć takie podejście ma swoje miejsce i swoją wartość, to jednocześnie spłyca pierwotną jakość, która była sednem Lomi Lomi od samego początku.
Dla człowieka Zachodu Lomi Lomi w swej autentycznej formie może wydawać się może dziwne właśnie dlatego, że przekracza granicę między tym, co fizyczne, a tym, co energetyczne i duchowe. Kahunowie – hawajscy mistrzowie – nie wykonywali masażu. Oni prowadzili rytuał, w którym dotyk był jedynie jednym z narzędzi transformacji. Pracowali z intencją, z oddechem, z modlitwą, z tym niewidzialnym wymiarem, który dla wielu ludzi Zachodu pozostaje czymś abstrakcyjnym, niewygodnym, a czasem nawet śmiesznym.
Współczesny człowiek przyzwyczajony jest do konkretów, do efektów, które można zmierzyć i opisać. „Jak długo trwa sesja?", „Czy to pomoże na ból pleców?", „Czy będzie mi się chciało spać czy dostanę energię?". Lomi Lomi nie zawsze potrafi odpowiedzieć na te pytania w sposób, który zadowoli umysł szukający potwierdzenia. Bo Lomi Lomi działa w obszarach, gdzie racjonalność ustępuje miejsca intuicji, gdzie efekt nie przychodzi natychmiast, ale rozwija się w czasie, gdzie uzdrowienie nie oznacza tylko rozluźnienia mięśni.
Praca z tym, co ukryte
Hawajczycy wierzą, że w ciele, a szczególnie w brzuchu, gromadzi się nie tylko napięcie fizyczne, ale również emocje, wspomnienia, nieprzetrawione doświadczenia. Praca z brzuchem w Lomi Lomi nie jest przypadkowa – to próba dotarcia do centrum, do miejsca, gdzie mieszka nasza Mana, nasza wewnętrzna moc. I właśnie tutaj objawia się kolejna dziwność tej praktyki – bo kto w dzisiejszych czasach zgodzi się na głęboką pracę z brzuchem podczas masażu? Kto pozwoli dotknąć tego miejsca, które jest zarazem najbardziej wrażliwe i najbardziej chronione?
W kulturze polinezyjskiej nic nie dzieje się bez powodu, wszystko ma swoje właściwe miejsce. Każdy ruch, każdy gest, każde słowo niesie ze sobą znaczenie, które wykracza poza dosłowność. Lomi Lomi w swojej istocie jest językiem przekazywanym przez dotyk, który mówi do ciała w sposób, jakiego większość z nas zapomniała słuchać. To język symboli, rytmu, intencji, który dla niewtajemniczonego może wydawać się chaotyczny lub niezrozumiały.
Między tradycją a współczesnością
Dziwność Lomi Lomi to również dziwność miejsca, w jakim się znalazło. Przeniesione z hawajskich wysp i jaskiń do europejskich gabinetów, z rodzinnych przekazów do komercyjnych szkoleń weekendowych, z życia opartego na rytmie natury do życia w ciągłym pośpiechu. Ta podróż przez kultury i kontynenty nieuchronnie zmieniła Lomi Lomi, sprawiła, że stało się czymś innym, niż było u swoich początków.
Czy to dobrze, czy źle? Trudno jednoznacznie ocenić. Z jednej strony dostępność sprawia, że więcej ludzi może doświadczyć czegoś, co jeszcze pięćdziesiąt lat temu było zarezerwowane dla wybranych. Z drugiej strony popularność często prowadzi do spłycenia, do utraty tego, co było esencją tego rytuału. Pozostaje pytanie, czy możliwe jest zachowanie autentyczności Lomi Lomi w świecie, który operuje zupełnie innymi wartościami i priorytetami niż kultura, z której ono się wywodzi.
Może właśnie ta niemożność dokładnego odwzorowania Lomi Lomi jest kolejną oznaką jego odmienności? Bo jak przekazać coś, co rodzi się w konkretnym miejscu, z innej kultury, i z innego sposobu patrzenia na świat? Jak nauczyć kogoś spokoju, gdy ten ktoś żyje w rytmie miejskiego zgiełku? Jak opowiedzieć o Manie (wewnętrznej mocy) osobie, która wierzy tylko temu co da się dotknąć lub zmierzyć?
Co pozostaje?
Lomi Lomi jawi się jako dziwne również dlatego, że stawia przed nami pytania, na które nie ma prostych odpowiedzi. Zaprasza do doświadczenia, które może być jednocześnie głębokie i powierzchowne, kojące i wywołujące emocje, rozluźniające i intensywne. To wielowymiarowość sprawia, że każda sesja Lomi Lomi może być inna, że każdy masażysta wnosi do niej coś ze swojego własnego doświadczenia, ze swojego własnego rozumienia tego, czym jest dotyk i czym jest uzdrowienie.
Dla niektórych Lomi Lomi pozostanie jedynie przyjemnym masażem z egzotycznym akcentem. Dla innych stanie się bramą do czegoś większego – do pracy z samym sobą, do odkrywania warstw, które przez lata pozostawały nietkniętе, do spotykania się z własnymi emocjami i cieniem. I obie te perspektywy mają swoje miejsce, obie są w pewnym sensie prawdziwe.
Może właśnie w tej wieloznaczności, w tej niemożności jednoznacznego zdefiniowania leży prawdziwa moc Lomi Lomi? To nie jest masaż, który da się zamknąć w instrukcji, w protokole, w jednym doświadczeniu. To żywa praktyka, która wciąż się zmienia, wciąż ewoluuje, wciąż szuka swojego miejsca między tradycją a współczesnością, między ciałem a duchem, między tym co znane a tym co tajemnicze.
I być może nie trzeba do końca rozumieć Lomi Lomi, aby doświadczyć jego głębi. Być może wystarczy pozwolić sobie na to otwarcie na coś, co wykracza poza nasze przyzwyczajenia i oczekiwania. Bo czasem to, co dziwne, okazuje się być najbardziej autentyczne.
